Biliyorum, konuşmak işlevini bozuyor sevginin.
Bir fısıltı çıkıyor yalıyarlarımızdan. Çılgın öpüşmeler
Sulu dudaklarından fışkırıyorlar. Sis ve kar bir akşamın algoritması
olunca, olumlular olumsuzlara bırakıyor kendini.
Kör gözlü bir melankoli aslında bizi taşıyor bu yaşa.
Bu iklime, kara ve suya…
Ah ben böyleyim ya sevgilim, bir tek senin bildiğin…
Verandada iki ölü vardı ben doğduğumda:
Boş konuşan bir kadın, kandırılmaya gönüllü…
Boş konuşmaları göğüsleyeceğine emin bir adam…
Çok zor alıştım aklımın saf mağlubiyetlerine.
Bir yerlere gitmeliyim sevgilim, doğmak bile bir yerlere gitmektir…
Ah ben ben böyleyim ya sevgilim, bir tek senin bildiğin…
Körpe, incelikli, evhamlı gönlüm.
Bu yaşıma gelmem bile mucize!
Bütün bu olanlar inadıma inadıma çok tuhaf.
Gidiyorum ben, gözlüklerim benden artık muaf.
